De ontbrekende periode

Ik was 15 toen ik met de pil begon. Ik kreeg mijn eerste menstruatie toen ik elf was en sindsdien was mijn menstruatie altijd erg onregelmatig. De pil hielp enorm, want zonder de pil had ik drie weken per maand bloedverlies, wat op geen enkel moment ideaal is, maar zeker niet als jong meisje dat de wereld probeert te ervaren. Mijn menstruatie was altijd extreem pijnlijk, dus het was een opluchting om te weten wanneer ik dit kon verwachten. (Totdat ik door de pil heen begon te bloeden, maar oké, dat is een ander verhaal. Wil iemand het over endometriose hebben?) 

Op mijn zeventiende ging ik voor het eerst naar een gynaecoloog. De reden voor deze afspraak was dat ik elke keer dat ik bloedde, schreeuwde, huilde en overgaf. Ik schreeuwde dat ik mijn baarmoeder wilde laten verwijderen, want het was ondraaglijk. Ik kreeg mijn eerste echo en werd naar huis gestuurd met mijn oordeel: geen tekenen van endometriose. Ik ging naar huis en slikte de pil zes maanden, stopte een week en ging dan weer verder.

Toen ik 18 was, kreeg ik echt last van acne. Ik heb alles geprobeerd. Zelfs het raw till 4-dieet (luister, opgroeien met internet is geen grapje). Maar niets hielp. Ondertussen bloedde ik door de pil heen en lag ik van de pijn opgerold op de grond.

De acne had een enorme impact op mijn zelfvertrouwen. Nadat ik alles had geprobeerd wat ik kon bedenken, besloot ik om accutane te gaan gebruiken.

Ondertussen zei iets in mij dat het tijd was om te stoppen met de pil. Ik wist dat het tijd was om een ​​leven zonder hormonale anticonceptie te proberen.

Dus stopte ik. Ik maakte mijn strip niet eens af. De accutane werkte en mijn huid 'geneesde'.

Na slechts een paar weken zonder de pil begon ALLES te veranderen. Ik werd daadwerkelijk gelukkiger, zorgelozer, enthousiaster over het leven, ik voelde de behoefte om eropuit te gaan en te ontdekken, ik wilde leuke dingen doen, ik zag veel moois. Ik kon huilen. Ik kon voelen. De belangrijkste verandering was dat ik lachte en toen besefte ik dat ik al jaren niet meer echt had gelachen. Het soort lachen dat je alleen met je beste vrienden doet, het soort lachen waarbij je piept, het soort lachen dat luid, vrolijk en helend is. Het soort lachen dat je aan het huilen maakt.

Het voelde echt alsof er een deken over me heen lag tijdens mijn pilgebruik. En toen ik eindelijk stopte, viel die deken eraf. Ik kon weer helder zien.

Maar ik besefte ook dat ik niet verliefd was op mijn vriend, met wie ik al 3,5 jaar samen was. De pil kan ervoor zorgen dat je je aangetrokken voelt tot mensen waar je normaal gesproken niet toe aangetrokken zou voelen. Kun je je dat voorstellen?

Ik wist dat alles moest veranderen. Ik moest hem en ons huis verlaten. Ik moest opnieuw beginnen. Dat was eng, maar ik wist dat het moest gebeuren.

Ik had het gevoel dat er een rijker leven op mij wachtte en ik was er klaar voor om dat allemaal te proeven.

Dus ik koos voor mezelf, vertrok en herontdekte wie ik was en dat was gek!!! Ik dacht constant: wie is dit meisje?! Vind ik haar eigenlijk wel leuk???

Maar mijn pijnlijke menstruaties bleven bestaan ​​tot ze verdwenen. Ik kreeg geen menstruatie meer, maar bloedde constant. Het was alsof ik weer een tienermeisje was en ik was er kapot van.

Na een tijdje kreeg ik de diagnose PCOS. Polycysteus-ovariumsyndroom. Ik had eierstokken vol cysten. Ik was zo verdrietig. Ik wilde mijn PCOS niet met hormonen behandelen, omdat ik bang was dat die deken weer over me heen zou komen.

Ik vond het leven zonder de pil geweldig, dus besloot ik het heft in eigen handen te nemen en op natuurlijke wijze te genezen.

Ik begon me te verdiepen in hormoonbalans. Ik ging glutenvrij en suikervrij eten. Ik begon weer vis te eten na jarenlang veganistisch te zijn geweest.

Ik begon meer schaduwwerk te doen dan ik al deed. Ik begon echt van mezelf te houden. Ik begon superbewust te zijn van wat ik at. Whole Foods, lieverd.

We zaten in lockdown, dus ik had alle tijd om te koken en te leren.

Ik begon met het gebruiken van Maca, en eerlijk gezegd denk ik dat dit het verschil heeft gemaakt in het terugkrijgen van mijn menstruatie.

Na een tijdje stopte ik met bloeden en werd ik regelmatig ongesteld! O jee, wat bloedde ik elke maand!

Maar mijn bloeding was verschrikkelijk pijnlijk. Ik herinner me een avond in Barcelona. Ik had een opvlamming op straat die me aan het huilen maakte. De pijn was niet langer alleen tijdens mijn menstruatie en verplaatste zich van mijn baarmoeder naar mijn blaas, benen en rug.

Ik voelde me zo hopeloos. Ik wilde zo graag verbonden zijn met mijn goddelijke vrouwelijkheid, maar ik HAATTE alles wat er met mijn baarmoeder aan de hand was. Ik schreeuwde letterlijk tegen mijn baarmoeder dat ze moest stoppen met pijn doen.

Ik had het gevoel dat ik iets miste. En na veel pijn besloot ik op een dag dat ik moest stoppen met zo boos te zijn op mijn lichaam. De pijn was iets dat echt een last vormde tussen mijn hersenen en mijn lichaam.

Dus ik zei haar dat het me speet. Ik wilde bij haar zijn, niet tegen haar. Ik wist dat het een klein beetje beter zou zijn als ik gewoon van haar hield.

En dit besef creëerde iets zo dieps. Ik voelde een liefde voor mezelf die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik heb er altijd van gehouden om door anderen vastgehouden te worden en mijn steunsysteem is geweldig. Maar door jezelf vastgehouden worden, raakt me gewoon anders.

Dus begon ik over menstruatie te lezen. Ik las dingen waarvan ik wou dat ze me die op school hadden geleerd.

Zoals cyclisch leven. Wauw. Wie had gedacht dat er meer was dan alleen menstruatie en ovulatie?

Dus begon ik mijn cyclus bij te houden. Het was ZO leuk om in mijn gegevens te zien wanneer ik ovuleerde. Het besef van die heerlijke energie zal ik nooit als vanzelfsprekend beschouwen.

Ik rust nu uit tijdens mijn menstruatie. Ik ga om met anderen als ik in mijn follikel zit. Ik kanaliseer mijn creatieve energie tijdens mijn eisprong. Ik keer naar binnen en eet dingen af ​​als ik in mijn luteale fase zit. Ik weet welk eten goed voelt in mijn verschillende fasen.

Ik leer over kruiden die (de nog steeds bestaande) menstruatiepijn kunnen verlichten. Ik doe aan baarmoedergenezing omdat ze getraumatiseerd is. Ik heb een gezond libido. Ik voel me krachtig en inspirerend. Ik voel me speels. Ik voel levenslust.

Ik voel me sterk en gezond. Ik heb het gevoel dat ik helder kan zien. Het maakt niet uit of het leven niet altijd even leuk is. Ik vind het fijn om alles te zien en de verschillende golven te ervaren. Ik vind het fijn om te voelen in plaats van verdoofd te worden door een pil.

Stoppen met de pil was niet de makkelijkste, maar wel de beste oplossing. Ik zou het niet anders willen.

Ik kan met zekerheid zeggen dat de pil mij jaren van mijn leven heeft gekost en ik heb het gevoel dat mijn lichaam nog steeds aan het herstellen is van al die hormonen waarmee ik haar heb volgepompt.

Maar ik sta nu aan haar kant en de zaken zijn 1837329023 keer beter.

Om eerlijk te zijn: ik schrijf dit op dag 17 van mijn menstruatiecyclus met extreme rugpijn, wat volgens mij door mijn ovulatie komt. Mijn laatste menstruatie was 10 dagen te laat en ik ben bezig met het plannen van ziekenhuisbezoeken, het doorbrengen van tijd in het ziekenhuis of het denken aan het ziekenhuis. Genezing is nooit rechtlijnig en de weg naar de diagnose endometriose is geen fluitje van een cent. Maar het minste wat we kunnen doen, is vechten voor ons lichaam.

Dus voor alle baarmoederdragers: houd je cyclus bij! Meet je temperatuur! Let goed op hoe je je voelt tijdens de verschillende fases! Zorg goed voor jezelf!

Bedankt dat je naar mijn TED-talk kwam over hoe de pil en het uitblijven van mijn menstruatie hun tol eisten. We zijn er goed vanaf gekomen! <3